Nadir Şükürov: “Türkiyə karyeram həmin menecerə görə uğurlu alınmadı”

Bu gün “Kəpəz”in əsas komandasının qapıçılarla işləyən məşqçisi Nadir Şükürovun 50 yaşı tamam olur. Futbolinfo.az xəbər verir ki, bu münasibətlə Gəncə klubunun rəsmi saytı yubilyardan müsahibə alıb.

– Sizi 50 yaşında cavan kimi təbrik edirik…
– Təbrikə görə minnətdaram. 50 yaşa gəlib çatmaq böyük iş deyil. Çünki 50 yaş böyük yaş hesab olunmur. Bu illərin içində yaxşı və pis günlərim olub. Hamı da necə, məndə də elə. Şükür ki, bu yaşa gəlib çıxmışıq. Hər bir insanın həyatında itirdiyi, qazandığı illər olub. Futbol həyatında qazanmışam, amma şəxsi həyatda itkilərlə üzləşmişəm. İstəmərəm ki, kimsə cavan yaşında yaxınını itirsin, amma belə şeylər mənim başıma gəlib.
 
– Nadir müəllim, çox kövrəldiniz…
– Cavan olduğum vaxtlarda valideynlərimi itirmişəm, qardaşım vəfat edib, qardaşımın oğlu şəhid olub. Müharibə ab-havasını duyan, ağrı-acısını hiss edən insanlarıq. Döyüşdə həlak olanların hər biri bizim övladımızdı, millətimizin balasıdır. Heç vaxt xalqın övladına biganə baxmamışam. Cəbhədə baş verənləri ürək ağrısı ilə izləyirik. Özünə, vətəninə, xalqına, dövlətinə xidmət edən hər bir insan şəhid olanları öz balası kimi qəbul etməlidir. Bu gün biz aranlı, turanlı deyilik, hamımız qarabağlıyıq! Millət kimi bir olmalıyıq, bu gün cəbhədə yaşananlar bizi narahat edir. Torpaqlarımızın bütövlüyü uğrunda şəhid olanların hər biri bizim balamız, qardaşımız, doğmamızdır.
 
– Ad gününüzdə sizi kövrəltmək istəməzdik, amma neyləyəsən, həyat təkcə xoş günlərdən ibarət deyil. İstərdik ki, mövzunu dəyişək. Yubileyinizi necə qeyd edəcəksiz?
– 50 yaşımı ailə arasında qeyd edəcəyik. Təmtəraqdan uzağam, yəqin ki, böyük yığıncağ olmayacaq. Açığı, belə şeyə pis də baxmıram. Məndən də böyük futbolçular var, onlar yubiley keçirməyib. Evdə məclis təşkil edəcəyik, qardaşlarım, bacım, bir sözlə yaxın ətrafım yanımda olacaq.
 
– Əsri yarılayırsız, geriyə böylananda nə yadınıza düşür?
– Futbolu özümə peşə seçdiyimə görə peşman deyiləm, şablon səslənsə də, yenidən dünyaya gəlsəydim belə, yenə bu sənəti seçərdim. Unudulmaz, yaddan çıxmaz çoxlu günlər var, əksəriyyəti də futbolla bağlıdır. Məşqçilərimə təşəkkür edirəm ki, mənə düzgün yol göstəriblər, istiqamət veriblər. Futbolçu olmağın özü böyük bir şərəfdir.
 
– Nadir Şükürovu Azərbaycana böyük futbol ənənəsi olmayan İmişli bəxş edib. Sizi rayonun bütün dövrlər üçün ən yaxşı futbolçusu hesab etmək olar?
– Yox, məndən də yaxşı futbolçular çıxıb. Elə Füzuli Musayevin adını çəkmək olar. O, Sovetlər dövründə Gəncənin “Tərəqqi” komandasının heyətində İttifaq çempionatının ikinci dəstəsində çıxış edib. Mənim futbolçu olmağımda ilk məşqçim Fazil Seyfəliyev kimi onun da böyük rolu, zəhməti olub. İmişlidə futbol çox sevilir. SSRİ vaxtında rayonun uşaq komandası “Sevinc”, “Dəri top”, “Sünbül” kuboklarında, müxtəlif spartakiadalarda çıxış edirdi və yaxşı da nəticələr göstərirdi. Mən peşəkar səviyyədə futbol oynamaq üçün bütün çətinliklərə baxmayaraq fikrimdən dönmədim, sona kimi bu işin arxasınca getdim və məqsədimə çatdım. Bizim oynadığımız nəsildən yerlilərim arasında Fariz Yusifovun adını çəkə bilərəm. Düzdü, sonradan Yusifov hakimliyə keçdi və FİFA referisi oldu.     
 
– Siz vaxtilə “Kəpəz”də də oynamısız və bu komandadakı çıxışlarınızla məşhurlaşmısız…
– Gəncəyə gələnə kimi Sabirabadın “İnşaatçı” və İmişlinin “Melyaratur” komandasında oynamışam. Rayonumuzun komandasında Tofiq Axundov, Vladimir Bruxti kimi tanınmışlar məşqçi işləyib. 1989-cu ildə “Kəpəz”ə gəldim. Müzəffər Qasımov oyunların birində oyunumu bəyənib komandaya dəvət etmişdi. Gəncə klubunda oynamaq bir çox futbolçuların arzusu olub, eləcə də mənim. Bu gün də bu, belədir. “Kəpəz”də oynamağın, işləməyin özü böyük bir şərəfdir.   
 
– Oynadığınız dövrdə “Kəpəz”in heyətində yaddaşınızda dərin iz buraxan oyun və ya oyunlar hansı olub?
– “Qarabağ”a 3:1 hesabı ilə qalib gəldiyimiz oyunun adını ilk sırada çəkərdim. Səhv etmirəmsə, 1995-ci il idi. Meydanda maraqlı və güzəştsiz mübarizə oldu. Tək mən yox, bütün futbolçular həmin matçda yaxşı təsir bağışladılar. Bir də 1991-ci ildə SSRİ dönəmində Ukraynanın Nikolayev şəhərində “Sudostroitel” komandasına qarşı keçirdiyimiz oyun yaddımdan çıxmaz. Səfərdə rəqibi 3:2 hesabı ilə məğlub etdik. İndiki komandamızın məşqçilər korpusunda təmsil olunan mütəxəssislərin hamısı həmin oyunda meydanda idi. Şahin Diniyev, Füzuli Allahverdiyev, Xaliq Mərdanov və mən start heyətində yer almışdıq.
 
– Milli komandada işləmisiz, klubda, yoxsa yığmada çalışmaq çətindir?
– Əsas millidə çıxış etmiş qapıçıyam. 2000-2002-ci illərdə İqor Ponomaryovun dövründə yığmaya cəlb olunmuşam. Ona görə də deyə bilərəm ki, milli komanda millətin üzü, adıdır. U-17, U-19 yığmalarda işləmişəm. Həm klubda, həm də millidə çalışmaq məsuliyyətlidir. Klubda hər gün işdə, məşqdə olursan, yığmada isə təlim-məşq toplanışlarında və oyun ərəfəsində komanda ilə bir araya gəlirsən. İş hər ikisində çətindir, şərəflidir. Klubda hər həftə oyun var və sanki hər dəfə də imtahan verirsən, sınağa çıxırsan.
 
– Legioner həyatı yaşayan qapıçılardan olmusuz. Amma İrandan fərqli Türkiyədə işləriniz yaxşı getmədi, niyə?
– “Ərzurumspor”da bir menecer vardı, bizim komandada qalmağımıza imkan vermədi, ona görə də Türkiyədə karyeram uğurlu alınmadı. Bakıya qayıdası oldum. İrana gəlincə, iki mövsüm yerli çempionatda çıxış etdim. Kirman şəhərinin “Mis” komandasında karyeram daha yaxşı alındı.
 
– Lev Yaşin dünya futbolunda “Qızıl top” mükafatını almış yeganə qapıçıdır. Əgər yaxşı qapıçı komandanın yarısıdırsa, niyə qolkiperlər yenidən bu mükafata layiq görülmürlər?
– İndi hər şeyi qol vurmaqla ölçürlər. Kim daha çox qol vurur, bütün diqqət, fikir ona yönəlir. Qapıçı top buraxıb komanda uduzanda, hamı onun adını günahkar kimi çəkir, amma sahə oyunçuları yada düşmür. Hücumçu qolu vura bilmədi, yarımmüdafiəçi yaxşı oynamadı, müdafiəçi səhv etdi deyən olmur. Bütün dünyada belədir. Heç komanda qalib gələndə qolkiper kömək etdi və udduq deyilmir (gülür).
 
– Nadir Şükürov da olan hansı keyfiyyət bu gün “Kəpəz”in qapıçılarında yoxdur?
– Məşqdə öz üzərlərində işləməyi bacarırlar, hər şeyin yaxşı olması üçün səylərini əsirgəmirlər. Sadəcə olaraq öz daxillərində oyuna köklənməyi bacarmalıdırlar ki, bu da hələlik onlarda yoxdur. Məşqçi yetirməsinə motivasiya verir, amma gərək futbolçunun özü də özünə motivasiya versin. Hər zaman qapıçılara tövsiyyələrimi, tapşırıqlarımı verirəm və bildirirəm ki, meydançaya çıxanda icraçı onların özü olur, məşqçi kənarda qalır. Onlarda çatmayan budur, yəqin ki, zamanla bu da düzələr.
 
– Ailədə davamçınız olmadı. Oğlunuz atasını yolunu niyə davam etdirmədi?
– Mən özüm qoymadım. Zəif oynayırdı ona görə. Hər gün necə oynadığını soruşurdum, “hər şey əladır” cavabını verirdi. Bir gün getdim öz gözümlə gördüm. Çünki bundan əvvələ kimi getmirdim. Valideynin məşqə baxıb uşağına müdaxilə etməsini xoşlamıram. Təsadüfən bir gün gedib gördüm ki, oğlum nəinki komandasına kömək edir, əksinə mane olur (gülümsəyir). Ona dedim ki, futbol sənlik deyil. Ürəyimcə oynamırdı, yaxşı olsaydı, davam etdirməsini istəyərdim. Kimsə mənə görə ona hörmət edəcəkdi, o da hansısa istedadlı azərbaycanlı balasının yerini tutacaqdı. Həqiqi hərbi xidmətə yola saldım, indi Xüsusi Dövlət Mühafizəsi Xidmətində işləyir, dövlətə xidmət edir. Ondan çox razıyam.

Sonda onu da qeyd edək ki, bu gün baş tutan "Kəpəz" – "Qəbələ" matçından öncə Şükürov klub rəhbərliyi tərəfindən diplom və hədiyyələrlə, eləcə də üzərində 50 yazılmış forma ilə mükafatlandırılıb.