Onsuz da sonluq qaçılmazdı. Hansısa vasitələrlə, kiminsə köməyi ilə müəyyən vaxta qədər davam gətirmək olar. Amma qərar verilibsə, ondan qaçış mümkün deyil. Baxır o aqibəti necə yaşayacaqsan.
Tərlan Əhmədovun diplomat olmadığını əvvəldən bilirdik. Davranışları, hərəkətləri, açıqlamaları fiasko idi. Adam hər addımında özü-özünə zərbə vururdu. Qələbə qazananda eyforiyadan qanadlanır, uğursuzluq zamanı önə verməyə qurban axtarırdı. Bu tərz isə ikrah doğururdu və xoşagələn deyildi.
Kamran Quliyev “Neftçi”yə prezident gələn gündən yola bu məşqçiylə davam etməyəcəyi aydın idi. O, ya danışmır, ya da danışarkən Əhmədovla yola davam edəcəkləri haqda qəti fikir bildirmirdi. Yolaverdi açıqlamalar, vəziyyəti idarəetmə manevrləri…
Məşhur “like” əhvalatında isə o, niyyətini ortaya qoydu. Bəlkə də bu, Tərlan bəyə əla qol ötürməsi idi. Əhmədovun təkcə bu şansdan yararlanması onu qalib edə bilərdi. Deyək ki, onda vəzifə yerinə yetirilməmişdi, çempionat bitməmiş, komanda Avropa Liqasına vəsiqəni rəsmiləşdirməmişdi. Amma Gəncədəki son tur matçı bitən kimi istefa qərarını açıqlasa idi, indi imici daha müsbət olar, postunu da qalib kimi tərk edərdi. Ölmək ölməkdi, xırıldamaq nə deməkdi? Zidan kimi də getmək olardı…
Tərlan bəy isə susdu, gözlədi, istefa vermədi, qovulması üçün günləri saydı və… qovuldu. Qalib ola bilmədi, lazımsız biri kimi göndərildi. Və onu nə bəzi azarkeşlərin etirazı, nə də himayədarı yerində saxlamağı bacarmadı. Belə aqibət gözlənilirdi, Əhmədovun öz gediş ssenarisini dəyişmək şansı var idi, bundan yararlanmağa taktiki biliyi çatmadı. Əzablı ölümü ani ölümlə əvəz etmək üçün iradə gərəkirdi.
Bəli, Tərlan bəy bataqlıqda olan klubu 3-cü pilləyə qaldırdı. Bu, onun imicinə müsbət çalar qatan yeganə məqamdı. Lakin onu buraya qaldıran “Zirə”nin şok uğursuzluğu oldu. Qəsəbə təmsilçisi 11 oyunluq seriyada bircə qələbə qazansaydı, indi avrokuboklardan danışa bilməzdik. Bir də 8 komandalı çempionatda büdcəsinə görə yalnız “Qarabağ”dan geri qalan, daim çempionluğu hədəfləməli olan komanda “bürünc”ə niyə sevinsin ki? Ən önəmli detal: komanda bu cür yüksəlişə yalnız klub rəhbərliyindəki dəyişiklikdən, daxili ab-hava düzəldikdən sonra nail oldu. Deməli, uğur bir adamın adına yazılmamalıdı.
Antalya olayları, conradan klub sirrlərini mətbuata açıqlaması, klub prezidentlərini himayədarının, eyni zamanda həmin şəxsi – onu bu posta tövsiyyə edən PFL prezidenti Ramin Musayevi zaman-zaman Orxan Hüseynzadənin, Kamran Quliyevin ayağına verməsi Əhmədovun səhv strategiyasının nümunələri idi. O, şəxsiyyət kimi “Neftçi” yükünün altında əzilirdi, özünü AZAL-da hiss edirdi. Elə bil “Mercedes”ə “Jiquli” motoru qoymuşdular.
Qış transferlərindəki fiaskonu kimin ayağına yazaq? Əhmədov köhnə rəhbərliyə xoş gəlmək üçün bütün əcnəbilərin keçidinə “hə” dedi, onların heç birini oynatmamaqla özü-özünü ifşa etdi. Beləcə yarım milyon dollardan çox vəsait havaya sovruldu. Məhəmməd Mirzəbəyov kimi sıradan futbolçu 12 min dollar maaş alrsa, İlkin Qırtımov ehtiyatda qala-qala 9 min manatlıq maaşa qol çəkirsə və baş məşqçi onların transferini “like” edibsə, deməli, Tərlan bəy özünə quyu qazırmış.
Bu yanlışlar bir yana, məşqçinin səlahiyyətinə daxil olmayan məsələlərə baş qoşması, sonradan autsayder olacaq əvəzedici komandaya, akademiyaya öz kadrlarını yerləşdirməsi artıq Tərlan bəyin iddialarının nümunəsidi. O, özünü baş məşqçi yox, klubun ağası sayırdı. Və sonda elə bütün bunlar bumeranq effekti verdi, qazanılan bürünc medalın da dəyərini əritdi.
“Neftçi” rəhbərliyini mələk saymayaq. Onların Tərlan bəyə dostluq əlini uzadıb-uzatmamasını deyə bilmərik, amma yola birgə davam etmək üçün cəhd görmədik. Neçə ildi böhranda olan komanda qismən özünə gəlmişkən məşqçinin yola salınması risklidi. Xələf elə adam olmalıdı ki, azarkeşlər Əhmədovu hətta xatırlamasın. Əks halda, dekabrda fərqli mənzərə, fərqli mühit olacaq.
Əcnəbi çalışdırıcı gətirmək birbaşa çempionluq uğrunda mübarizə aparmaq deməkdi. Alınmasa, hətta 2-ci yer uğursuzluq sayılacaq. Çünki “qızıl”dan başqa digər medalların əyarında heç bir fərq yoxdu və avrokuboka vəsiqəni elə Tərlan bəy də qazanmışdı.
Klub rəhbərliyinin digər qıcıq doğuran addımı qərarı Müşahidə Şurasının adından verməsidi. Biz hansı şuradan danışırıq? Ümumiyyətlə, belə bir qurum kağız üzərindən başqa varlığını harada göstərib? Məncə, qərarı sponsorlar adından açıqlamaq daha məqsədəuyğun olardı. Kimi aldadırıq?
İndi “Neftçi”nin sabahının məsuliyyəti rəhbərliyin boynundadı. Bugünədək adı namizəd kimi göstərilən məşqçilər, transferi gözlənilən oyunçular ciddi ümid vermir. Xələfi Avropada axtaranlar bu praktikanın heç vaxt effektiv olmadığını xatırlamalıdı. Amma qollarını çırmalayıb, xilaskar olmaq ümidiylə işə başlayıblarsa, xeyirli olsun. Babalı Sərvərin boynuna…
CAVAD