Milli komanda
Qələbəyə bərabər bir xal
Yığmamız Norveç səfərindən uğurlu nəticəylə dönd…
Yığmamız Norveç səfərindən uğurlu nəticəylə döndü. Fantaziya sevməklə iş bitmir, oyundan öncə böyükhesablı qələbədən də dəm vurmaq olardı. Reallıq budu ki, ən yaxşı halda 1 xala ümid edə bilərdik ki, Robert Prosineçki də bu xalı Azərbaycana gətirməyi bacardı. Futbolçularımızın zəhmətini zərrə qədər kiçiltmədən, qeyd etməliyəm ki, bu qolsuz bərabərlik ilk növbədə xorvatiyalının ayağına yazılmalıdı.
Hardasa bəxtimizin gətirdiyini, hardasa Kamran Ağayevin və ya müdafiəçilərin fədakarlığını qabartmaq olar. Ancaq ən önəmli faktor futbolçularımızın tabloya miskin baxışlarının olmaması idi. Dəfələrlə bunun şahidi olmuşuq: səfər qarşılaşmalarında operatorlar milli üzvlərimizin bu baxışlarını milyonlarla insana nümayiş etdiriblər. Bu dəfə olmadı. Bəli, son 10 dəqiqəni tamamilə qapandıq. Bəli, dadımıza qapı dirəyi çatdı. Bəli, epizodların birində qapı torunu silkələmək daha asan idi, nəinki topu Kamranın üstünə yumalamaq. Ancaq bütün bunlara rəğmən, tablodakı “sıfırlar” dəyişməz qaldı. Niyə? Çünki əbəs yerə deməyiblər: “Bəxt gülülərin üzünə gülür”. Bu, heç də pafoslu ifadə deyil. Gəlin oyundan əvvəli fikirləşək. Hər iki komandanın qarşısında məqsəd var idi: meydan sahiblərinin məqsədi qələbə, bizim amalımız isə heç-heçə idi. Məqsədə çatan Azərbaycan yığması oldusa, deməli, biz qalib gəldik. Deməli, biz daha güclü olduq. Deməli, bəxt də məhz daha güclü, lap istəyirsiniz ağıllının, üzünə güldü.
Prosineçkinin əlində “sehrli çubuğ”u yoxdu ki, bir göz qırpımında Norveçi səfərdə udmağa qadir komanda yaratsın. Baş katib Elxan Məmmədovun da “3-cü yer uğrunda mübarizə aparırıq”, deməsi heç bir kitaba sığmır. Bir neçə gün əvvəl xorvatiyalı mütəxəssis xarici mətbuata verdiyi müsahibədə çox düzgün qeyd etmişdi: “ardıcıl 4 oyun uduzan komandadan nə gözləmək olar ki”?
Heç vaxt mətbuatın, azarkeşlərin adından cəm halında çıxış etməmişəm. İndi də etməyəcəm. Sadəcə, obyektivliyə söykənərək, öz subyektiv fikirlərimi qələmə alıram. Utopik “3-cü yer uğrunda mübarizə aparırıq”, tipli açıqlamalar dezinformasiyadan başqa bir şey deyil. İnsanın “dilinə görə dilçəyi olar”. Bu gün millimiz Maltadan güclü olduğunu hər iki oyunda sübut edə bilsə, İtaliya və ya Xorvatiyadan daha 1 xal qopara bilsə, bu, yığmamız üçün uğur olacaq. Azarkeşlər də bu sıçrayışı görəcək. Tribunalara fanat axını da olacaq. Reallığa söykənən vədlər, pafoslu, utopik xülyalardan qat-qat dəyərli və effektlidi, cənab baş katib. Bunun üçün bir daha Prosineçkidən sitat gətirmək istəyirəm: “Çalışacağıq Norveçdə nələrsə edək”. Dedi də,etdi də!
Bir qədər də rəqəmlərin dili ilə danışaq. Meydan sahibləri topa 52, millimiz isə 48 faiz nəzarət edib. Norveç Kamran Ağayevin qoruduğu qapı istiqamətində 15, Prosineçkinin yetirmələri isə rəqib qapısına 11 zərbə endiriblər. Skandinaviyalılar çərçivəyə 2 dəfə düşüblər. Qonaqlar da eyni sayda dəqiq zərbəylə yadda qalıblar. Meydan sahibləri 12, yığmamız isə 11 dəfə qayda pozuntusuna yol verib. Per-Matias Hoqmonun yetirmələri 471 ötürmədən istifadə ediblər, Azərbaycan isə 419. Bunlardan müvafiq olaraq, 412 və 356-sı dəqiq olub. Gördüyümüz kimi, bütün komponentlərdə göstəricilər təqribən bərabərdi. Norveçin nəzərəçarpacaq üstünlük qazandığı yeganə göstərici künc zərbələrində millimizi üstələməsidi: 7-2. Ancaq nəzərə alaq ki, bu kornerlərdən 4-ü ilk 10 dəqiqədə qeydə alınıb. Başqa sözlə, meydan sahiblərinin start təzyiqini nəzərə almasaq, bu göstəricidə də norveçlilər əlahiddə üstünlüyə sahib olmayıblar. Qısası, statistika nəticənin ədalətli olduğunu göstərir.
Yığmamızın heyətində heç kimi qeyd etmək istəmirəm. Nə müsbət, nə də mənfi mənada. Ona görə ki, meydanda olan hər futbolçu bacardığının ən yaxşısını ortaya qoydu. Kimdəsə daha yaxşı alındı, kimdəsə bir qədər az. Ancaq bütövlükdə komanda oyununda nəzərəçarpacaq irəliləyiş sezilir. Həm futbolçularda baş məşqçiyə inam hissi sezilir, həm də Prosineçkinin yetirmələrinə münasibətdə “yaramaz iyunçular” baxışından uzaq olduğu görünür. Bu komanda bizimdi, özü də olanımız budu. Yaxşıdısa da, psidisə də. Pis yerlərini də bizlər əl-ələ verib düzəltməliyik.
Sonda həm milli üzvlərini, həm də baş məşqçini eyforiyaya qapılmamağa çağırmaq istəyirəm. Heç-heçə Osloda qaldı. “Üçüncü yer uğrunda mübarizə” yüküylə də başınızı yormayın. Çıxın, vuruşun, belədə, uduzanda da, qınaq obyekti olmayacaqsınız. Hər oyuna final gözüylə yanaşsanız, hər dəfə bu formanı geyinib, dövlət himnizi eşitdikdə bu məsuliyyəti dərk etsəniz, nəticələr gələcək. Hələliksə Norveçdəki nəticəni qələbə kimi qəbul etdik. Davamı gəlsin.
Ceyhun Əliyev