Başladığı yerdə bitən yol: Hüseynov işə futbolçuları hədəf göstərməklə başladı

“Keçəjəyik” deməklə mərhələ keçilmir, Yunis Hüseynov. Nəticə qazanmaq üçün AFFA-dan tapşırıqla, xahişlə “Keşlə”yə məşqçi gəlmək kifayət etmir. Heç əla futbolçu olmağınız da yaxşı məşqçi olmağınızın qarantı deyil.

“Keşlə” “Laçi” ilə oyunda başsız atlı kimi idi. Aşkar zəif olan rəqibi darmadağın etmək üçün düzgün taktika seçimi, oyunda motivasiya, aqressiya gərəkirdi. Heyət Albaniya təmsilçisi ilə müqayisədə qat-qat yaxşı idi, qalırdı nəticəni təmin etmək. Amma onu illərdi məşqçilikdən kənarda qalan, kabinetdə oturan, futboldan başqa hər işlə məşğul olan Hüseynov bacarmazdı, bacarmadı da.

Tərlan Əhmədov bundan bərbad heyətlə daha yaxşı futbol oynadırdı. Və o, olsaydı, “Laçi”nin işi elə ilk hissədə bitəcəkdi. Xarakterində ciddi problemləri var, ünsiyyəti yerində deyil, ətrafındakılarla yola getməyi bacarmır – bütün bunlar Əhmədovu bəlkə bir də futbola qaytarmayacaq səbəblərdi, lakin Yunis bəydən fərqli olaraq, o, üzərində işləyən məşqçi idi. Hüseynov onun əla hazırladığı komandanı bircə gündə tar-mar etdi.

Bu məğlubiyyətə görə klub prezidenti Zaur Axundov daha çox məsuliyyət daşıyır. Əhmədovla vidalaşmasını ona irad tuta bilmərik, yəqin ciddi nəsə olub ki, müqavilə müddəti artırılmayıb. Amma onu yeni mövsümün hazırlığı başlamamış yola salmaq daha peşəkar davranış olardı. O zaman komandanı əsl məşqçiyə tapşırmaq üçün fürsət yaranardı, zaman qalardı. AFFA-dan susdurulmaq üçün işlə təmin edilməsi istənilən Yunis bəylə uzağa getmək olmaz.

Hüseynov 90-cı illərdəki Azərbaycan futbol məşqçilərinin tipik nümunəsidi. Matç bitən kimi bütün məsuliyyət futbolçuların boynuna yükləndi – bəhanə, sığorta, hədəfgöstərmə. Həmin futbolçular səninlə yola necə davam edəcək? Oyunçularda özünəinam yoxdusa, bunun da günahkarı baş məşqçidi. Deməli, məşqlərdə, hazırlıq zamanı papağını günə vermisən.

“Laçi” ilə oyun nəinki əlavə vaxta uzanmamalıydı, hətta rəqib meydanda 10 nəfərlə qalanadək darmadağın edilməliydi. 40 dəqiqə ərzində sayca üstün oynadığın komandanın qapısına yola bilməmək bacarıqsızlıqdı. Çünki bu rəqib sıradan biriydi, hətta Azərbaycan çempionatında ilk “beşliy”ə düşə bilməz.

Oyunu rəqibin çox ağıllı baş məşqçisi uddu. Komanda oyununun təşkili baxımından Yunis bəyin Armando Kunqudan öyrənəcəyi çox şey var.

Hər şey başladığı yerdə bitdi. “Keşlə” yenə 5 mlyon manatı havaya sovurdu, Avropa Liqasına vəsiqə qazandı və ilk raunddaca uduzdu. Mövsüm boyu min hoqqadan çıxmaq bunun üçün idimi? Böyük hədəflər yoxdusa, komanda qurulmursa, hər altı aydan bir heyət dəyişirsə, ümumiyyətlə, belə klub kimə lazımdı? Futbolumuzun əsas idarəçilərindən biri, İcraiyyə Komitəsinin üzvü Zaur Axundov inkişaf strategiyasını beləmi görür? Onun baxışlarının kiçik modeli “Keşlə”disə, vay bizim halımıza.

FƏRİD