11 oğul istərəm

Bakıda saat 04:18-i göstərir. Ostrava – Bakı aviareysi lazımı hündürlüyü yığıb. Salonda möhtəşəm atmosfer var. Milli futbolçularımızın çöhrəsindən ikili hisslər sezilir: sevinc və yorğunluq. Sevinc yorğunluğa yamanca uduzur. 95 dəqiqə ərzində Çexiya yığmasının təzyiqinə tab gətirmək olduqca çətin idi. Ancaq biri var nəyisə televizordan, lap elə stadiondan izləyib, çıxıb gedəsən, biri də var bu döyüşdən sonra futbolçuarımızın nə qədər enerji sərf etməsini az qala iliyinlə hiss edəsən.

Kamran Ağayev həmişə olduğu kimi, şən zarafatlarından qalmır. Hələ Ostrava Hava Limanında "Boavişta"nın çərçivə qoruyucusunun yorğunluğunu hansı məharətlə gizlətməyi bacardığını sezmək çətin deyildi. İndi Kamran zarafat edə bilər. Meydanda isə bir aslan idi, Çexiya yığmasının istənilən futbolçusunu parçalamağa hazır olar aslan!

Elə hava limanındakı bircə epizodu bölüşüm: "Ani topu nəzarətdən itirdim. Anladım ki, zərbə qaçılmazdı. Gövdəmi zərbəyə qarşı tam açdım. Məsafə 5-6 metr idi". Təsəvvür edirsiniz, 5-6 metr məsafədən zərbənin qarşısına Matrosov kimi atılmaq nə deməkdi!? Kamranı bəzən çıxış etdiyi klublarda sabit oynamamaqda günahlandırırlar. İndi isə o, faktiki olaraq, özünü "ələ verdi": bu ölkə üçün istənilən gücdə zərbənin qarşısına sinəsini sipər etməyə hazırdı. Bu, yalnız bayraq uğrunda döyüşdə baş tutur. Cari seçmə tsikldəki 270 dəqiqə ərzində qapısının toxunulmazlığını təmin etməsinin səbəbi də budu.

Ancaq Kamranı bu qədər qabartmaqla, heç də müdafiə xəttimizi unutmuruq. Maksim Medvedev – Norveçin "qəbirqazan"ı bu seçmə tsikldə doğma cinahına həsrət qalıb. Ancaq kimin dili çevrilər desin ki, "Qarabağ"ın futbolçusu yad mövqedə keyfiyyətsiz oynayıb. “Maks” sanki mərkəz müdafiəçisi olmaq üçün doğulub. Həmin axşam da Çexiya azarkeşi Medvedevin "pəncəsi"ni üzərində hiss etdi: yetənə yetirdi, yetməyənə daş atırdı bizim “Maks”…

Ostravada "Böyük kapitan" meydana çıxa bilmədi. Final fitindən sonra "futbolinfo"ya dediyi ifadəni xatırlatmaq istəyirik: "Partlayırdım e!". Ancaq Rəşadın hansısa damarında paxıllıq qanı axdığını söyləmək olar? Əsla! O, 0:0-a bəlkə də hamıdan çox sevinirdi. Çünki… məgər buna şübhə edən var ki, onlarla səbəb sadalayaq!?

Rəşadın əsas "naparnik"i Bədavi Hüseynov xeyli müddət idi ki, zədədən əziyyət çəkirdi. Ancaq bu gün ona ehtiyac var idi. Oyun praktikasından əziyyət çəkən mərkəz müdafiəçisi bunu hiss etdirdi? Qətiyyən! Bədavi çıxdı, vuruşdu, uddu! Əlbəttə, məcazi mənada. Amma Hüseynov hansı missiyanı yerinə yetirməli olduğunu dərk etdi və bu ağır yükün öhdəsindən məharətlə gəldi.

Arif Daşdəmirov və Məhəmməd Mirzəbəyov. Belə bir gündə bu uşaqları tənqid etmək bir qədər cığallıq olar. Bu yığma indi ancaq dəstək görməlidi. Ən azı noyabradək. Sadəcə, cinah müdafiəçilərimiz üzərlərində daha çox çalışmalıdı. Çalışmalıdı ki, boy komponentində uduzanda, bunu digər üstünlükləri ilə kompensasiya edə bilsinlər.

Ruslan Qurbanov “Qəbələ”yə keçəndən sonra xeyli artırıb. Bunu çexlərlə oyunda da gördük. Hücum xəttinə nə qədər dəstək verirdisə, müdafiəçilərin də dadına çatmağa bir o qədər macal tapırdı. Yorulmaq bilmədi, millimiz üçün canını qoydu. Meydanda ən yaxşılardan biri idi.

Namiq Ələsgərov meydanda olduğu dəqiqələrdə həyəcanını boğa bilmədi. Deyə bilmərik, tribunalar təzyiq edirdi ona, yoxsa Çexiya millisinin futbolçularının adları. Ələsgərovun səviyyəsinə şübhə etmirik. Sadəcə, oktyabrın 11-də oyunu alınmadı. Ancaq komanda elə ona görə komanda adlanır ki, meydandakılar biri-birlərini sığortalasınlar.

Qara Qarayev. Yalnız ilk 10 dəqiqədə istedadlı futbolçumuzun oyunu alınmırdı. Ardıcıl 2 səhv və hər iki halda qapımız qarşısında ciddi təhlükələr. Bəs, sonra? Sonra isə Qarayev rəqiblərini o qədər bezdirdi ki, ikinci hissənin son 20 dəqiqəsində ümumiyyətlə, mərkəzdən hücum etməyi unutdular. Əsl qarışqa zəhməti nümayiş etdirən “Qarabağ”ın Qarası az qala final fitindən sonra da meydandan çıxmaq istəmirdi.

Rahid Əmirquliyevlə Dmitri Nazarov. Əksər komanda yoldaşları kimi, onların da debütdə oyunu istənilən səviyyədə deyildi. Ancaq dəqiqələr ötdükcə özünəinam hissi artmağa başladı. Bu tandem hücuma növbələşmə prinsipi ilə qoşulurdu. Ancaq hər bu cür qoşulma meydan sahiblərinə həyəcanlı anlar yaşadırdı. Qısası, mərkəz yarımmüdafiəçilərimiz səfər modeli və rəqibi nəzərə aldıqda, ən xoş sözlərə layiqdilər.

Nəhayət, qol vurmadan qəhrəmana çevrilən 19 yaşlı vunderkindimiz barədə. Ramil Şeydayev hamının yerinə qaçdı. Topla rəftarı, hava mübarizələrində ucaboy çexləri mat etməsi, komanda yoldaşlarına zona açmaq məharəti, təkbətək mübarizələrdən çəkinməməsi – bütün bunlar Ramilin vizit vərəqəsidi. Bu uşaq soyuq Ostravada qaynar ürəyini qoydu. Bəli, qol vurmaq üçün şansları qaçırdı. Ancaq buna görə onu tənqid etmək olarmı? Şeydayev komandamızın heyətində ən yaxşılardan idi. Bircə çatışmazlığı həddən artıq təvazökar olmasıdı. Yəqin ki, daha təcrübəli futbolçularımız onun açılışması üçün lazımı dəstəyi göstərər.

Sonradan oyuna daxil olan Araz Abdullayev, Ağabala Ramazanov və Eddi İsrafilov ümumi mənzərəni korlamadılar və yekun nəticəyə öz paylarını əlavə etdilər.

Nəhayət, Robert Prosineçki barədə. Xorvatiyalı mütəxəssis bu komandaya o qədər inanıb ki, artıq futbolçularını da, azarkeşlərimizi də “xəstələndirib”. İndi hamı bir ağızdan “niyə də yox” deyir. Biz də deyək: vallah, hə!

CEYHUN ƏLİYEV